یکی از شاخصه های سلامت روان، شاخصه معنویت و دینداری است. داشتن این شاخصه یکی از 5 معیار شخیص سلامت و بهداشت روان در فرد است و به عبارتی کسی که به بعد معنویت در زندگی انسانی توجه دارد و از آن لذت می برد از نظر روحی فردی سالم محسوب می شود. در پاره ای از موارد برخی افراد دچار اختلالات روانی در برقراری ارتباط با این بعد از زندگی انسانی می شوند.

این درحالی است که در الگوهای روان شناختی، معنویت و دینداری یکی از ملاک هایی است که براساس آن می توان پیش بینی کرد آیا خرد، دچار آسیب اجتماعی و روانی می شود یا نه؟

پژوهش های روانشناسی نشان می دهد افرادی که مکلف به انجام وظایف و واجبات دینی هستند، شاخص های سلامت جسم و روان را بیشتر از سایر افراد دارا هستند.

به عبارتی می توان گفت وقتی فردی مکلف به روزه داری و رعایت مناسک مرتبط با روزه داری می شود، دارای یک نوع مصون سازی از بزهکاری و نابهنجاری های اجتماعی می شود و معمولا چنین افرادی در زندگی فردی و اجتماعی خود موفق هستند و کمتر در انتخاب دچار اشتباه می شوند.

از این رو کارشناسان این حوزه معتقدند روزه داری عامل پیشگیری کننده در بروز جرایم است.

تحقیقات نشان می دهد افراد بزهکار هم در ماه های حرام، حرمت قائل می شوند و در چنین ماه هایی آمار جرایم کاهش می یابد. این آمار گویای این مسئله است این ایام و اعمال دینی عامل پیشگیری کننده در بروز جرایم و آسیب ها دارد برای همین می توان با برنامه ریزی در تشویق افراد به روزه داری و توجه به اعمال مذهبی، از یک جامعه سالم و ایمن برخوردار بود.