شهرهای عمده و مراکز تصمیم گیری سیاسی: برازیلیا، شاندیگار، اسلام آباد، بلگراد جدید.

شهرهای صنعتی: نووا-هوتا در لهستان؛ دونوجواروس در مجارستان؛ براتسک در سیبری.

شهرهای اراضی جمعیت پذیر: زویدرزی در هلند.

شهرهای دانشگاهی یا پژوهشگران: تسکوبا در ژاپن، آمادمگور نزدیک نووسی بیرسک در روسیه.

شهرهای اقماری: این شهرها در درون حوزه کلانشهرها شکل گرفته و با شهر مرکزی پیوندهای عملکرد محکمی دارند. بنابراین زمان جابه جایی نباید از 30 تا 45دقیقه تجاوز کند. این شهرها از نظر کل تراکم و شیوه زندگی اصولاتداوم الگوی سکونتی حومه نشین به شمار می روند. تراکم خالص این سکونتگاه ها بین 12 تا 37نفر در هکتار است و وسعت آنها معمولابین 400 تا شش هزار هکتار و گاه بیشتر است مانند هارلو در اطراف لندن، رستون نزدیک واشنگتن.

شهرهای در حال استعمار: شهرهای اروپایی شمال آفریقا در جهت بهره برداری از منابع یا صنایع و...

شهرهای جدید پیوسته: این اصطلاح را هاروی پارلوف برای توصیف شهرهایی که در محدوده شهرهای موجود احداث می شوند، به کار می برد. در واقع، این الگو در جوار مادر شهر و مجتمع های بزرگ برای رفع مشکل انباشتگی مسکونی آنها ایجاد می شوند.

شهرهای جدید موازی: به علت وجود موانع جغرافیایی و طبیعی دو شهر در مجاور هم شکل گرفته، گسترش می یابند یا ممکن است در ابتدا یک شهر قدیمی شکل بگیرد و بعد به دلیل وجود موانع یاد شده، شهر جدیدی رونق یابد. اسلام آباد و راولپندی در پاکستان نمونه این شهرها هستند.

شهرهای جدید مهاجرنشین: هدف از ایجاد شهرهای جدید مهاجرنشین، تخلیه شهرها با عمل مهاجرت، حفظ تعادل میان جمعیت در محیط و در کل شهرهای و بهره مندی از نیروی انسانی و منابع طبیعی یک ناحیه است. شهرهای جدید مهاجرنشین را می توان بر اساس منشا عملکرد آنها به پنج طبقه شهرهای کشاورزی، نظامی، تجاری، مراکز ناحیه ای، معدنی، بازیابی زمینی از دریا تقسیم کرد.

شهرهای جدید سرریزپذیر: این شهرها برای خنثی کردن و کنترل رشد شتابان شهرهای بزرگ و نیز جذب و انتقال بخشی از جمعیت آنها احداث می شوند.