به یاد دارم در سنین نوجوانی که بودم، همیشه شامگاهان پس از فراغت از کار روزانه «عمو» که مطبی دندان سازی دراردبیل داشت، درحالی که دست کوچکم در دست اوبود و از مطب راهی خانه می شدیم، او همواره زیرلب ذکر می گفت ازهرخیابانی که عبور می کردیم، «اعوذ بالله من الشیطان الرجیم» می گفت و وارد هرکوچه ای که می شدیم آیه

«بسم الله الرحمن الرحیم» را تلاوت می کرد. همواره در حیرت بودم و ذهنم مشغول این سوال که چه سری می تواند در این کار نهفته باشد. تااینکه سنی از ما گذشت و او نیز طبعا پیری و سالخوردگی را تجربه می کرد. در یکی از روزهای دوران دانشگاهی باز گذرم به اردبیل افتاد و دیدارتازه ای داشتم با آن عزیز.