برای دانشجویی که روزی روزگاری از ظرفیت های تئاتر مشهد آمد، حالاکارنامه ای طولانی و پرفراز و فرود نهفته است. او در دهه 50 در دانشکده هنرهای دراماتیک، تئاتر را دوره کرد، در همان سال به یکباره تجربه های تئوریک خود را مقابل دوربین برد و معرفی شد. عضو اداره تئاتر شد و در کسوت یک تئاتری حرفه ای نقش های متفاوتی را پشت سر گذاشت. او بازیگری خاص است، آن طور خاص که همین روزها به نیاوران برود و در نمایشنامه «بازیگر و زنش» از نوشته های علی نصیریان ایفای نقش کند، مهمتر از این، اینکه بازیگر نقش مقابل او هم علی نصیریان باشد. محبوبه بیات را در آخرین تئاترهایش به یاد داریم. گاهی یک سال دو تئاتر بازی می کرد. نمونه اش سال 85 بود که هم در «مرد نیک» امیر دژاکام ایفای نقش داشت و هم در «امشب باید بمیرم» اثر نصرالله قادری بازی کرد. محبوبه بیات در قریب 40 فیلم سینمایی، ایفاگر نقش هایی ماندگار در ذهن بوده است، یکی از ویژگی های بازی او کار در ژانرها و فیلم های گوناگون است، از درام و تاریخی گرفته تا فیلم های کمدی و ژانر طنز!

ویژگی های انعطاف در بازیگری، این خصیصه را برای او فراهم کرده است. او در درام های جدی، جدی بوده است، گاهی در نقش کاراکترهای مرموز بر گره افکنی درام و سناریو افزوده است. گاهی هم در طنز موقعیت بنابر ویژگی های خاص خود به خلاقیت های طنز فردیت و شخصیت پردازی خاص از کاراکتر سناریو و متن پرداخته است. از آفتاب نشین ها تا همه فرزندان من و از بگذار زندگی کنم تا بندر مه آلود تا عروس کوهستان و حتی چند می گیری گریه کنی، تاثیر این بازیگر بر نقش مشهود است.