هر بار که او را در راهروی روزنامه می دیدم این سوال از ذهنم می گذشت که این جانباز روشندل چگونه این همه سال را با آن همه بیماری و آسیب گذرانده است. همه او را دوست داشتند و به همکاری چون او افتخار می کردند. با آنکه از هر دو چشم نابینا بود اما وقتی از کنارت می گذشت قبل از سلام کردنت سلام می کرد، همیشه برایم داشتن چنین روح بزرگی زیبا و قابل ستایش بود. با آنکه مدیریت روزنامه سپید را به عهده داشت اما همیشه با همکارانش همانند دوستانش رفتار می کرد و هیچگاه نشنیدم که کسی از او گله و شکایتی داشته باشد. روزی که خبر شهادتش گوش به گوش در روزنامه پیچید غم بزرگی وجود همه همکاران را فرا گرفته بود. کیومرث صفدریان