مشخصه اصلی سرمایه گذاری خارجی مدرن، فراهم کردن امکان دسترسی مستقیم سرمایه گذاران به مراجع بین المللی جهت حل وفصل اختلافات دولت وسرمایه گذار است. به طور کلی بر اساس موافقتنامه های بین المللی سرمایه گذاری، سرمایه گذار خارجی می تواند دولت میزبان را درباره اختلافات مربوط به تفسیر واجرای موافقتنامه سرمایه گذاری به مراجع داوری بین المللی احضار کند. در صورت استنکاف دولت میزبان از حضور در مرجع داوری به موجب موافقتنامه فیمابین، مرجعی تعیین می شود که این مقام داورانی را از جانب دولت میزبان مشخص کرده وبدین نحو جریان داوری بدون همکاری دولت میزبان ادامه می یابد. پیش از پیدایش موافقتنامه های سرمایه گذاری،