گمانم محرم 2 سال پیش بود که شب حضرت علی اکبر، یعنی روز هشتم محرم و شب نهم، رفته بودم مسجد جوادالائمه در محله 13 متری حاجیان. وسط روضه رسیدم. چراغ مسجد خاموش بود و بساط اشک، روشن. در میان آن همه اشک، اما اشک های یک پیرمرد، بسی بلندبالابود. معلوم بود که با شانه های لرزان دارد گریه می کند؛ آنهم چه گریه ای، بلند بلند! چیزی طول نکشید که روضه تمام شد و چراغ مسجد روشن شد، اما پیرمرد موسپید هنوز داشت با صدای بلند اشک می ریخت. پهنای صورتش شده بود خیس اشک. دل همه را داشت می لرزاند، گریه های ناتمام پیرمرد. جماعتی رفتند آرامش کنند. دقایقی بعد، همین که پیرمرد از جایش بلند شد و به آنجایی که من نشسته بودم،