در مجلسی رابعه میزبان عرفای زمان خودش بود. همه آمده بودند مکه و همدیگر را پیدا کرده بودند. گفتند برویم رابعه را ببینیم. جایش را بلد بودند و آدرسی گرفتند و رفتند در منزل رابعه. وقتی رفتند دیدند یک پرده کشیده و مردها آن طرف پرده همه جمع شده اند. این خانم هم گفت از آنها پذیرایی کردند و آمد پشت پرده نشست. دید که اینها همه اش از مذمت دنیا می گویند که مال دنیا بد است، انسان را بیچاره می کند، همه را بیچاره کرده و چنین و چنان؛ مرتب مذمت دنیا را می کردند. خب مذمت دنیا عبادت است و گفتنش در جاهای معمولی بد نیست اما او قوی بود. خیلی بلند بود. از پشت پرده دید اینها این طوری می گویند، گفت: «کلکم تحبون الدنیا» همه تان محب دنیایید! تمام اینها مودب شدند. بعد هم شرح داد: «ان ابغض شیئا ابغض ذکرا» (نهج البلاغه). مومن وقتی کسی یا چیزی را دوست ندارد ذکرش را هم دوست ندارد. شما دوست دارید که این قدر دارید ذکرش را می کنید ولو به بدی ذکر کنید! دنیا را دوست دارید که هی بدی دنیا را می گویید«! زد به آن ریشه های بزرگ! مثل شمشیر ریشه آنها را زد که یعنی شما محب دنیایید. یک کسی یا یک چیزی را که انسان مبغوضش باشد و بدش می آید بی خودی ذکر می کند که چه کند؟ ولو به بدی باشد.

کتاب طوبای محبت جلد ششم