از آثار پیش از انقلاب آقای مهرجویی «گاو» و یکی، دو تا از فیلم هایش را دیده ام. از آثار بعد از انقلاب هم اجاره نشین ها، هامون، سنتوری و مهمان مامان را دیدم و دوست داشتم. هر کدام از این فیلم ها در جای خودشان و زمان خودشان ساخته شدند و پیشرفت بودند. فیلم «گاو» در زمانی که ساخته شد یک پیشرفت بود. اما او الان گاو را نمی سازد. از زمان ساخت آن فیلم سال های زیادی گذشته و تجربیات زیادی به دست آورده است و فیلمی را می سازد که با آن فیلم متفاوت است. او در دوره ای این فیلم را ساخت که فیلمسازانی چون ابراهیم گلستان، بهرام بیضایی، عباس کیارستمی و امیر نادری وجود داشتند و فیلمسازان دیگری که آثار خیلی خوبی ساختند. در همان زمان مسعود کیمیایی قیصر را ساخت. فیلم مهمی بود اما الان اگر قیصر را بسازد فیلم معمولی است. فیلم های آقای مهرجویی را دوست دارم. اما بعضی از صحنه های فیلم هایشان خیلی به یادماندنی است. مثلادر فیلم لیلاصحنه ای است که زن دوم به خانه می آید و از پله بالامی رود. این پیراهنش که به پله می خورد جرینگ جرینگ صدا می دهد. شبیه ژنرال آلمانی است که در یک جنگ موفق شده است. صحنه پایانی فیلمش هم که خانم حاتمی پشت پنجره ایستاده و بیرون دارند نذری می پزند و احساس می کند که این بچه را می تواند دوست داشته باشد. داریوش مهرجویی از نگاه من یک فیلمساز با قریحه و دانش است و کار متوسط نمی کند.