من در فضای برنامه «90» فضای فوتبال ایران را دیدم و با تمام وجودم از تریبون آن استفاده می کنم. در فوتبال برد و باخت ها صحنه های دراماتیکی را رقم می زنند و تعابیر مختلفی راجع به فوتبال هست که می شود گفت جزیی از زندگی است. البته برای من که 55 سال با فوتبال زندگی کرده ام، برد و باخت زیاد وجود داشته است. اما بزرگ ترین باخت من در زندگی از دست دادن همسرم بود که پس از آن تلاش کردم زندگی را با فوتبال و برنامه «90» پر کنم. از یک راه کوتاه و در عین حال عمیق به برنامه «90» نگاه می کنیم: اگر سرشت فوتبال را در نظر بگیریم برنامه «90» برایمان باورپذیرتر خواهد شد. برنامه «90» متاثر از سرشت فوتبال است و نگاه جامعی به تاثیرگذاری فوتبال دارد. کار فردوسی پور به عنوان تهیه کننده و مجری برنامه 90 بسیار مشکل است از این جهت که هر هفته از یک سیم خطرناک عبور می کند: عبوری که 14 سال است اتفاق می افتد. اگر در فضای فوتبال زندگی کرده باشید و آن را لمس کرده باشید دشواری کارتان چند برابر خواهد بود و این مثل جنگی است که سوت آن زده می شود و آغاز می شود. فوتبال ایران به جهت آلودگی ها با توجه به سفر کوپر به 22 کشور جهان و بررسی ابعاد آلودگی فوتبال در کتابش - نسبت به برخی از 22 کشور جهان کمتر است. وقتی یک برنامه چالشی توام با شجاعت های فردوسی پور چالش زیادی ایجاد می کند، بخش عظیمی توقع سوبسید از این برنامه دارند: به عنوان مثال مدیر ناتوانی که از «90» انتظار توانمند بودن را دارد یا شخصی که انتظار دارد پاک و مطهر در «90» جلوه داده شود. این دشواری ها فوق العاده زیاد است و اینجا شجاعت فردوسی پور است که در این تقابل ها داوری ها را به پای مردم گذاشته است و تن به چیز دیگری نداده است.|ایسنا|