«عاقبت» کلمه عجیبی است. عجیب تر از آن این است که راست راست توی خیابان راه بروی و به فکر نوشتن باشی یا کج کج روی صندلی بنشینی و باز به فکر نوشتن باشی و سوژه دندان گیری پیدا نکنی که بنویسی و عاقبت، همین کلمه بشود موضوع نوشتن و بالاتر از آن خود این کلمه پر از اسرار، موضوعی برای فکر کردن شود. عاقبت برای بسیاری از ما آینده ای است که نمی دانیم سر و ته آن چیست.

بسیاری از ما وقتی سرخوش و شادیم عاقبت برایمان مهم نیست، اما همین که پایمان به سنگ می خورد و همین که شترسواریمان دولادولامی شود، به یاد آخر و عاقبت می افتیم. بسیاری از ما همیشه از عاقبت می ترسیم، چون وقتی به فکر عاقبت می افتیم که اوضاع