اولین تجربه سینمایی رضا عطاران را می شود یک نوع کمدی- سوررئال کم سابقه در سینمای ایرانی ارزیابی کرد. این ویژگی در هر دو وجه محتوایی و ساختار بصری «خوابم می آد» قابل ردگیری است. 40 سال زندگی و خاطره با روایت اول شخص را از زبان کسی می شنویم که همه تصاویر و حوادث این 40سال پرماجرا را در لحظه عبور از مرز زندگی مرور و نقل می کند. درست از لحظه سقوط اتومبیل و درهم ریختن الگوی زمان زمینی است که رفت و برگشت در خاطرات سپری شده آغاز می شود. با روایتی تداخلی و غیرخطی که با پرش از جوانی به کودکی و زمان حال همراه است. انگار که زندگی رضا از آخرین لحظه و در نقطه پایان آغاز می شود. با شور و حرارت و هیجانی که