«وودی آلن» به لحاظ هنری و مالی در توقفگاه های سیاحتی اروپایی خود در لندن، بارسلونا و پاریس به موفقیت دست یافت اما در «به سوی رم با عشق»، چهره ای مملو از زبان بازی به خود گرفته است. این فیلم به دلیل ادا و اطوار درآوردن ها و وول خوردن های بدش، نوعی گردش سیاحتی فوق العاده پرتجمل در میان شهری لایزال است که گویی دربان هتل اکسلسوار آن را چیدمان کرده باشد. این تولید سونی پیکچرز کلاسیکز با استفاده از لطیفه های تکراری و موتیف های آشنا از فیلم های متعدد پیشین آلن، که همگی آنها بار نخست که به کار برده شده بودند بهتر جلوه می کردند، شاید در وهله اول از حسن شهرتی بهره برده باشد که فیلم «نیمه شب در پاریس»