عده ای از پژوهشگران آلمانی، لامسه صد دوقلوی همسان و غیرهمسان را مورد ارزیابی قرار دادند؛ در این مطالعه، لامسه افراد به دو طریق مورد آزمون قرار گرفت؛ یکی از طریق پاسخی که به ارتعاش با فرکانس بالاداده می شد و دیگری توانایی تشخیص جهت قرارگیری خراش های بسیار ظریف.

تیم پژوهشی به این نتیجه رسید که بیش از 50 درصد از ویژگی های لامسه افراد، به ژنتیک آنها مربوط می شود. آزمون های شنوایی هم نشان داد که احتمال داشتن لامسه حساس، در افرادی که شنوایی خوبی داشتند بیشتر بود. ارتباط بین لامسه و شنوایی، امری منطقی است، زیرا هر دوی آنها با سلول های حسی که با نیرو های مکانیکی تحریک می شوند، کار می کنند. در گام بعدی، پژوهشگران به بررسی میزان حساسیت لامسه در دانش آموزانی که ناشنوای مادرزاد بودند، پرداختند. نتیجه این بود که به ازای هر پنج نفر، یکی در حس لامسه دچار مشکل بود و این نشانگر آن است که برخی از ژن هایی که موجب ناشنوایی می شود، موجب کاهش کارآمدی حس لامسه نیز می گردد. وقتی که پژوهشگران به مطالعه روی افرادی که به خاطر «سندروم آشر» نابینا و ناشنوا شده بودند، پرداختند، به این یافته رسیدند که جهش در ژنی با نام ush2a، موجب بیماری و کاهش حساسیت به لامسه شده است.دانشمندان قصد دارند در گام بعدی، به بررسی سایر ژن هایی بپردازند که بر حس لامسه ما تاثیر می گذارد؛ پیدا کردن این ژن ها می تواند دانش مان نسبت به لامسه را بالاببرد