ما همه نیازهای ارتباطی داریم. این نیازها متنوع اند و هر کسی نیازهای مربوط به خودش را دارد. ژاپن بزرگ ترین صادرکننده سریال در دنیا بود. خرید سریال اوشین در سال های جنگ ایران و عراق از ژاپن، شاهدی بر این مدعاست. اما ژاپن ماهواره را ممنوع کرد چون نیازی به آن نداشت و می خواست از جریان پروپاگاندا جلوگیری کند. ژاپن قبل از جلوگیری از استفاده از ماهواره، همه نیازهای مردمش را در زمینه های مرتبط برطرف کرده بود و ماهواره را ممنوع اعلام کرد. واکنش ایران در قبال ماهواره، نسبت به سایر کشورهای آسیایی متفاوت بود. ابتدا گفته شد استفاده خانگی از این وسیله ممکن نیست. بعد از سرگردانی های بسیار قانونی تصویب شد و طبق آن، از پلیس خواسته شد دیش های توقیف شده را به صدا و سیما تحویل بدهد. خب دیش های یک متری کوچک به چه کار صدا و سیما می آمدند. این نشان می داد که قانونگذاران ما متاسفانه اصلانمی دانستند این وسیله چیست و بدون اینکه پیش بینی ای برای رقابت داشته باشند، به رویارویی با آن رفته بودند. این مسائل در آن سال هایی اتفاق افتاد که از عبارت تهاجم فرهنگی استفاده می شد. البته این اصطلاحی بود که نه دانشگاهیان بلکه سیاسیون از آن استفاده می کردند.

در جنگ نظامی گلوله مطرح است. اگر شما به سمت من شلیک کنید، به پشت ستون یا دیوار می روم که گلوله به من نخورد. امروز اگر ماهواره مردم را بکنیم و از پشت بام پرت کنیم، در پشت ستون قایم نمی شوند، بلکه می روند یک ماهواره دیگر می خرند...

| نشست «عصر پس از دهکده جهانی: بازار پیام»|