تا خودتان به ایستگاه آخر خط نیایید با مفهوم آخر خط آشنا نمی شوید. هرچقدر هم که اینجا بنویسیم و عکس چاپ کنیم باز هم مفهوم آخر خط چیزی نیست که بشود از دور با آن آشنا شد. آخرخط جایی نیست که از دور بتوان درباره آن حرف زد. اینجا آدم ها دیگر هیچ انگیزه یی ندارند. هیچ روزنه یی برای فردا نمی بینند و نمی جویند. هیچ حرفی نمی زنند. هیچ چیز نمی جویند. گویی ناامید شده باشند. حالامن و شما منتظر ماه مبارک رمضان هستیم. گویی ما همچنان امیدواریم و این مهم ترین فرق ما و آنهاست. در میان خبرنگاران حوادث استقبال از ماه مبارک رمضان یعنی آماده شدن برای ماهی که در آن کمتر قتل و جنایت های خشن روی می دهد. به عبارتی یعنی بی خبری. اما شاید این رمضان خبرهایی را خودمان رقم بزنیم. خبرهایی برای یافتن راهی که آخرخطی ها از آخر خط خارج شوند. به میهمانی خدا رفتن به معنای کنج عزلت گزیدن و گوشه یی عبادت کردن و از جامعه دور شدن نیست. شاید من و شما این ماه میهمانی را به میهمانی آخرخطی ها برویم و از نزدیک با آنها آشنا بشویم. شاید همین که دمی با آنها به گفت وگو بنشینیم بهتر بتوانیم آنها را بشناسیم و درک کنیم و بهتر راهی پیش پای آنها بگذاریم. آخر خطی ها البته زبان ساده یی دارند اما سخت بشود از آنها همین کلمات ساده را شنید. آنها سخت به من و شما اعتماد می کنند زیرا باور ندارند که ما به میهمانی آنها خواهیم رفت و پای درددل آنها خواهیم نشست. پیدا کردن راهی برای برون رفت آخرخطی ها از آخرخط یک حادثه نیست که خبرش در صفحه حوادث منتشر شود ولی واقعه یی است که می تواند از جمعیت آدم هایی که در صفحه حوادث داستان زندگی و فرو افتادن شان را روایت می کنیم، کم کند. ماه رمضان فرصتی برای این میهمانی خاص است. سری به آخر خط بزنیم ببینیم چه خبر است!