باز هم خبر درگذشت عزیزی دیگر. حمید سمندریان. استاد حمید سمندریان، یکی از معدود آموزگاران ما که به راستی شایسته صفت استادی بود. حمید سمندریان که آخرین آرزویش به صحنه بردن نمایش گالیله بود: گالیله یی که در محکمه تفتیش عقاید دیگری، در آن سوی زمین ما و به دور از زمان ما با شهامت اعلام کرد که حتی مدعیان نمایندگی خالق هم نمی توانند زمین را از گردش بیندازند و زمان را از چرخش.

گالیله یی که گفت، شکایت بی فایده است، باید کار کرد، آفرید و جلو رفت. و کار کردن، آفریدن و پیش رفتن شعار حمید سمندریان بود، همان گونه که شعر احمد شاملو.

و چه خوش که این دو استاد هم اکنون در مکانی که این مکان نیست، و زمانی که از این زمان فراتر است با هم نشسته اند و بر ما، که آن همه به ما آموختند، می نگرند.

آیا درگذشت این اساتید ما را یادآور می شود درس شان را، که «باید کار کرد، آفرید، و جلو رفت؟»

روان شان شاد باد و جمع شان خوش، و جایشان سبز.