این بهای دیدنی است که کلمه آن را در برابرت نهاده است تا در تو کاشتن تواند از راه آنچه دیدنی است یادآور رستاخیز نهانی که فراموش کرده یی، از آن روی که آب جنون نوشیده یی. (زبور مانوی)

از فرهاد حیدری گوران پیش از «نفس تنگی»، کتاب «افسانه رنگ های دونادون» را در سال 79 و «کتیبه خوان ویرانی» را در سال 83 خوانده بودم. در آن دو کتاب نویسنده یی درگیر فرم و تجربه تکنیک های نوشتن و بی توجه به جنبه های روایت یافتم، کارهایی که به زعم من با اینکه تجربه هایی نسبتا جدید می نمود ولی در سطحی از درگیری هایی فرمی و ناتوان از نمادین کردن احساسات در حد حدیث نفس باقی می ماند، شاید نویسنده بیش از حد به درگیری