گرمای بیرون کلافه ام کرده. هرچند تا دکه بیشتر نرفتم. خودم را انداخته ام روی نیمکت نزدیک این درخت هایی که نمی دانم اسم شان چیست و روی تصورم از خیابان هرز رفته اند. مجله محبوب را ورق زده بودم. آفتاب خودش را پهن کرده بود روی پاهایم، پنجه های گرمش روی زانوهایم چرخ می خورد، ساق پاهایم را بغل می گرفت، از لای برگ ها دست می کشید روی صورتم. بخش اعظم روزنامه را همان جا خوانده بودم. بعدترش دوستی زنگ زده بود، گفته بود حالش دارد از روزمرگی این روزها به هم می خورد، برایم کرفس و تربچه تازه فرستاده و آخر هفته را می رود که زیر ماسه های داغ چرت بزند و به هیچی فکر نکند. لوباتری می افتد روی صفحه کدر گوشی. خداحافظی