تنها مانده بودم و احساس غریبی به من می گفت هیچ کس دوستت ندارد. پدر و مادرم که هر دو کارمند هستند صبح زود به سر کار می روند و غروب خسته و کوفته به خانه برمی گردند. آنها وقتی که در خانه هستند نیز خودشان را درگیر حساب و کتاب های روزانه شان می کنند و انگار اصلا مرا نمی بینند و تصورشان این است که با فراهم کردن امکانات رفاهی برای بچه شان می توانند همه نیازهای او را برآورده کنند. این طوری برایتان بگویم که من در قفس تنهایی قد کشیدم و بزرگ شدم. البته همیشه شرایط پدر و مادرم را درک می کنم و شاید آنها هم مجبور هستند برای ساختن زندگی خوب و مرفه این قدر خودشان را درگیر کارشان کنند. اما واقعیت این است که حداقل وقتی در خانه هستند می توانیم دور یک سینی چای حلقه بزنیم و چند دقیقه صحبت کنیم و حال همدیگر را بپرسیم.