صادرات محصولات فرهنگی و هنری یکی از مهم ترین اشکال تبادلات کشورهای جهان محسوب می شود، که افزون برحفظ جوانب مالی و تجاری، تاثیرگذاری گسترده ای هم دارد. در زمانه ای که جهان شمول بودن موضوعات هنری، سیطره اش را برفرهنگ های بومی گذاشته، اغلب کشورها برای حراست از داشته هایشان دست به صدور آن می زنند. این کشورها علاوه بر تولید محصولات خاص فرهنگی خود، تاریخ، دین و تمدنشان را به دیگر کشورها معرفی می کنند. سینمای ایران هم به شیوه خود، با شرکت در جشنواره ها و بازارهای فیلم جهان با عرضه و فروش محصولات خود، بخشی از این صادرات را برعهده دارد.

یکی از محصولاتی که سینمای ایران در سکوت رسانه ای اقدام به عرضه آن کرده، فیلم سینمایی «ملک سلیمان» (شهریار بحرانی) است که همراه فیلم «بشارت منجی» (حضرت عیسی) و یک کتاب دعا در یک بسته فرهنگی ویژه در کتابفروشی ها و باجه های روزنامه فروشی کشور ترکیه در معرض فروش قرار گرفته است.

این بسته فرهنگی در حالی به مبلغ 20 لیره حدود 32هزار تومان در بازار ترکیه به فروش می رسد، که سریال های رنگارنگ ترکیه ای از برخی شبکه های ماهواره ای فارسی زبان بدون پرداخت یک ریال هزینه هم قابل دسترسی است. این سریال ها که حتی به شبکه های عرب زبان هم نفوذ کرده اند، نگاه فرهنگی خود را با اندک هزینه ای به کشورهای جهان صادر می کنند. نگاه فرهنگی که برایش گاه دست به تحریف تاریخ هم می زنند و تصویری کاملامتفاوت از حقیقت تاریخ به نمایش می گذارند. فارغ از بررسی مضمون و تکنیک سریال های مذکور این نکته قابل توجه است که در صادرات فرهنگ آنچه بیش از هر چیز مهم تلقی می شود، عنصر تبلیغ و تداوم است. عرضه گاه به گاه محصولات فرهنگی و هنری به بازارهای جهانی و بی توجهی به عنصر تداوم، از تاثیرگذاری محصولات بر ذهن مخاطب می کاهد؛ این موضوع از اشتباهاتی است که مسئولان فرهنگی در بخش جهانی مرتکب می شوند.

این که بسته فرهنگی «ملک سلیمان» راه به بازارهای ترکیه باز می کند، اتفاق خرسندکننده ای محسوب می شود. اما شیوه صادرات این سلیمان کجا و آن سلیمان کجا!