محله بخشی از یک شهر است که هویت و توانایی های خاص خودش را دارد. این توانایی ها شامل امکانات نرم افزاری و سخت افزاری می شوند. به همین خاطر در ورای این امکانات هویت، چیستی، شخصیت و فرهنگ مردم در یک محله می باشد. به نحوی که از گذشته ها اغلب مردم نام محله خود را به عنوان نماد شخصیتی خویش مصرف کرده و به جای نسبت خانوادگی خود نام محل شان را بر زبان جاری می ساختند. بنابراین مردم در راس هویت یک محله قرار دارند. بخش دیگر امکانات فرهنگی و نرم افزاری یک محله است. نظیر داشته هایی از گذشته، تاریخ شخصیت هایی فاخر و نخبه یا وجود ظرفیت های فرهنگی در سایه اماکن خاص از جمله امامزاده ها، مساجد جامع و هیات های مذهبی.

در سال های اخیر شهرداری ها با نگاه سازمان اجتماعی داشتن به خویش در سازماندهی فرهنگسراها و خانه های فرهنگ و سراهای محلات نیز اهتمام ورزیدند و همچنین با تاسیس بوستان ها و پارک ها مراکز اجتماعی نوینی را برای محلات مهیا ساختند که هر یک می تواند ملاحظات اجتماعی امنیتی خاص خود را داشته و در عین حال هم تهدید و هم فرصت به حساب آیند.

در طرح امنیت محله محور نگاه نیروی انتظامی به همه امکانات پیش گفته می باشد. زیرا مسائل امنیتی محلات لزوما همانند یکدیگر نیستند که با نسخه واحدی به سراغ درمان مشکلات احتمالی رفت. هر محله با توجه به ساختار کالبدی خود و ظرفیت های نرم و سخت خویش می تواند مقوله امنیت را به نحوی مورد توجه قرار دهد. در امنیت محله محور شناخت هویت محله خصوصیات غالب فرهنگی، امکانات و ظرفیت های شناخته نشده و بکر اموری هستند که ماموران پلیس مورد توجه قرار می دهند و با مشورت و بهره گیری از افراد و نهادهای محلی ذی نفوذ و آشنا به راه حل ها در هر محله امنیتی مطلوب را تامین می کنند. این مهم در شهرهای بزرگ که ساختارهای معماری و تراکم جمعیت در قالب های آپارتمان نشینی مفاهیمی نوین را فراهم ساخته است در یک نگاه مشکل و در یک نگرش تسهیل کننده به نظر می رسد. در هر صورت می توان با دقت در توانمندی های محلات طرح امنیت محله محور را با برنامه ریزی و استفاده از قابلیت و استعدادهای بالفعل و بالقوه ساکنان آن همسو با اهداف و چشم اندازهای تبیین شده در برقراری امنیتی پایدار اجرایی نمود.