گفت وگو درباره خشم و خشونت و تفاوت ها و کارکردهای این دو در ادبیات یقینا ربطی پیدا خواهد کرد به تفاوت ماهوی این دو مفهوم. به این معنا که خشم لزوما دارای کنش بیرونی نیست و می تواند بروز نیابد، اما خشونت تا زمانی که به فعلیت نرسد، قابل تشخیص نخواهد بود. با توجه به آموزه های امروزین دانش روانکاوی، خوب می دانیم که حتی این دو ممکن است با هم ارتباط و پیوند مستقیم هم نداشته باشند. یعنی هر خشمی منجر به خشونت نخواهد بود و هر خشونتی نیز برآمده از خشم نیست. خشم گاهی در نقش موتور محرک احساسات و کنش های مثبت عمل می کند و بروزش لزوما تخریب گر نیست. حتی در متون تئولوژیک یا دریافت عام از آموزه های مذهبی بروز خشم یا قهر خداوند دلیلی بر خدشه وارد آمدن به ذات قدسی او نیست.