چند روزی است خودمان را بسته ایم به غذا های مقوی و کم حجم، آخر عمو با یکی از دوستانش قرار گذاشته است که دماوند زمستانی را فتح کنیم و شب را هم در کوهستان یخی بمانیم گویا آقای رضایی معلم بازنشسته ورزش است و پای ثابت کوهنوردی روز های جوانی عمو. جوانان فامیل ورزیده تر و قوی تر از من به نظر می رسند و ریزنقشی من کمی برایشان نگرانی ساز شده است که مبادا نتوانم تا قله بیایم و مانع صعود آنها هم بشوم. با مشورت آقا معلم به این توافق می رسیم که در صورت ناتوانی من در صعود به قله یکی داوطلب شود که مرا تا ایستگاه های پائین تر همراهی کند و بقیه به صعود ادامه دهند. برادرم این فداکاری را می کند اما من مطمئن هستم که می توانم و فرصت دیدن قله باشکوه دماوند زیبا را از برادرم نمی گیرم. تصور زندگی یک روز به دور از شهر و تکنولوژی و خوابیدن در کوهستان برفی هم برایم هیجان برانگیز است...