در یک اقدام متحیرانه عده ای سارق در تاریکی هوا، قفل های «سینه موبیل» یک گروه فیلمسازی را می شکنند و تمام وسایل صحنه و تصویربرداری آنها را که ارزش تقریبی آن بالغ بر 50 میلیون تومان است، به سرقت می برند! شنیدن این خبر مخاطب را بیشتر به یاد کمدی کلاسیک هایی می اندازد که سارقان دست و پاچلفتی به کاهدان می زنند.

گر چه تجهیزات سینمایی قدر و قیمتی برای خودشان دارد و سینمای ایران گاهی حتی معطل یک چراغ دوقلوست، اما سارقان از همه جا بی خبر این وسایل، 50 میلیون دستبردی شان را کجا می خواهند نقد کنند؟! چون این وسایل تلفن همراه، دوربین دیجیتال خانوادگی یا ضبط صوت خودرو نیست که کارکرد فراگیری داشته باشد.

سرقت وسایل فیلمبرداری یک فیلم آنقدر دور از ذهن است که مثلابگویید تیغ جراحی یک پزشک جراح را دزیده اند! شما این سارقان را تجسم کنید که قفل به زعم خودشان یک اتوبوس را باز می کنند و با دریایی از دوربین، تجهیزات صدابرداری، نورپردازی و موتورهای مولد برق روبه رو و ذوق زده هم می شوند اما شما می دانید که فایده ای برایشان ندارد. از طرفی هم می توان تصور کرد، سارقان از علاقه مندان سینما بوده اند و سینه موبیل پارک شده در گوشه خیابان را شناخته اند و بار خود را بسته اند و رفته اند. اینجاست که مثل همسایه ها و فامیل مال باختگان، باید بگویید دزد آشناست! در کل هر طور بخواهید حساب کنید، گروه فیلمسازی متحمل ضرر بسیاری شده است.

چون در شرایط گرانی تجهیزات سینمایی و امکانات محدود این عرصه، فیلمسازانی که تن به اجاره وسایل داده اند، باید هزینه هایش را تمام و کمال پرداخت کنند. اینجاست که باید این دست سارقان را نصیحت کرد تا دست از سر سینمای بی پول و مقروض بردارند و سراغ بازار پررونق تری بروند.

چون این سرقت ها برایشان سودی ندارد و تنها منجر به ناامنی لوکیشن های فیلمبرداری، توقف پروژه و آزار و اذیت یک گروه فیلمبرداری می شود.