بدون شک یکی از بیماری های رایج در ورزش کشور را می توان بیماری پرحرفی یا حرافی های زاید و بدون اندیشه و تفکر قلمداد کرد؛ حرف هایی که به دلیل نادرستی، بیهودگی و بی اصالتی آنها، فرهنگ نویسانی چون دهخدا و معین واژه «اراجیف» را به عنوان معادل برای آن انتخاب کرده اند؛ سخنانی خارج از محدوده مسوولیت و وظیفه حرفه ای که معلوم نیست چرا و با چه هدفی به زبان جاری می شود؛ حرف هایی که بیشتر به جیغ شبیه است و شاید بتوان تنها دلیل آن را جلب توجه دیگران و البته رسانه ها به سمت خود توجیه کرد و متاسفانه حرف هایی از این جنس در حدی خارج از اندازه و شمارش از سوی کوچک و بزرگ، مدیر و غیرمدیر، مربی و کارشناس، رسانه ای