«بارتلبی و شرکا» از منظر راوی در بخش هایی از آن تجلی ادبیات به شکل سردرد است. سردردی که رد و نشانه های آن را باید در تاریخ ادبیات مدرن پیگیری کرد. منشا این درد خفیف و در عین حال علاج ناپذیر، متلاشی شدن اسطوره نبوغ و الهگان الهام در زندگی معاصر است. شاید به همین دلیل نویسنده به جز لحن داستانی از هیچ شگرد داستانی دیگری استفاده نمی کند. در واقع، بیلا-ماتاس خود را از همه تکنیک ها و فرم های روایی تعمدا محروم می کند تا با سماجت داستان ملویل را ادامه بدهد. از چشم او، همه چیز تصنعی و مستعمل است. تنها گرمی گفتار قصه پردازان قهار قرن نوزدهم به جامانده است. بنابراین بهترین شیوه بیرون زدن از چارچوب داستان و به کارگرفتن قالب مقاله به نیت داستان نویسی است. بیلا-ماتاس مهارت خود در داستان نویسی را با ارایه خلاصه هایی از کتاب های دیگران به ما نشان می دهد.