در تاریخ موسیقی ایرانی همواره از دوساز با قدمت فراوان یاد می شود؛«عود» و«چنگ». البته در طول زمان هر دو به نام اقوامی دیگر ثبت شدند؛ عود به نام اعراب و چنگ به نام اروپاییان. برای بیان قدمت ساز چنگ همین بس که در کاوش های باستانی چندین دهه پیش در«چغامیش» خوزستان اثری از یک نوازنده چنگ مربوط به هزاره چهارم قبل از میلادی یافت شد.

چندی پیش آلبومی با قطعاتی از همنوازی این ساز اصیل ایرانی در کنار نی با نام «گفت وگوی چنگ ونی» روانه بازار موسیقی شد که متاسفانه چندان که باید به آن توجه نشد. این آلبوم شامل قطعاتی از همنوازی چنگ و نی و البته سازهای کوبه ای است و در آن قطعاتی از موسیقی نواحی ایرانی