گروه تاریخ اقتصاد - کتاب خاطرات ویلیام وارتون، نویسنده آمریکایی که «شارپانل: داستان های ناگفته» نام دارد، بی سروصدا و تنها به زبان لهستانی منتشر شده است، در کشوری که وارتون کم وبیش محبوبیت قابل توجهی در آن دارد. این کتاب خاطراتی را در خود جای داده که حتی وارتون می گوید از در میان گذاشتن آنها با چهار فرزندش بیم و شرم داشته است.

در میان این خاطره ها مشارکت غیرمستقیم او در کشتار اسرای جنگی آلمانی که تحت الحفظ او بوده اند از تلخ ترین هاست. وی می نویسد: «هنوز هم در درون خود با این موضوع کنار نیامده ام و به سختی می توانم با آن روبه رو شوم. به نظرم به همین دلیل بود که گذاشتمش برای آخر کار. می خواستم با صداقت هرچه تمام آن را بازگو کنم.»

او در ادامه می آورد: «یک بعدازظهر... با کورت وونه گات (نویسنده سلاخ خانه شماره پنج) قرار شام داشتم. از من پرسید «جنگ تو چطور بود؟» من با بازگویی دادگاه های نظامی ای که در آنها شرکت داشتم پاسخش را دادم... اما جنگ برای من در یک تجربه تلخ دردآور و روح آزار خلاصه می شود. من ترسیده بودم و مستاصل و باورم به انسان را گم کرده بودم، به ویژه باورم نسبت به انسان بودن خودم. خاطرات گناه آلود جوانی، وقتی از زیر انبوهی خاطره بیرون کشیده می شوند بوی خون دلمه بسته و چرک و کثافت می دهند. اتفاقات زیادی در زندگی من پیش آمده است و مسبب خیلی هایشان هم من بودم که البته به آن نمی بالم، رویدادهایی که نمی توان اکنون از آنها دفاع کرد.»