انگار یکی از آن مفرهایی که حس قطعیت را در جهان ما اندکی کمرنگ می کند، سفر و حرکت بر زمین است. همین که پایت از روی زمین سفت رها شود و سوار برچارچرخه یی که با حرکتش مدام، مکانت را تغییر دهد و یک جورهایی حس بی مکانی را به تو دهد، انگاردیگر چندان حس مسوولیت زندگی روی زمین با همه قانون هایش را نداری. حالامی خواهد دوچرخه باشد، اتوبوس باشد یا سواری یا حتی سوار بال هواپیما یا چرخ های هزارگانه یک قطار، یعنی که دیگر مستقیم روی زمین نیستی و پایت را از زمین کنده یی. همین قطعیت نداشتن زمین زیر پایت که لحظه یی اینجایی و لحظه یی مکانی دیگر و مدام مکان ها و منظرهای روبه رویت تغییر می کند، انگار اندکی از قطعیت و ترس و اضطراب زندگی روزمره ات کم می کند.