در عصری که علوم، فنون، نظریات، مهارت ها و... با سرعت و گستردگی فراوانی، رشد می یابند و گام در وادی نوآوری و تجدد و تنوع می گذارند، سربرآوردن دانش جدیدی با نام آینده پژوهی نه تنها شگفت آور نیست، بلکه با توجه به پیشینه بلندمدت آینده شناسی، دیر هم به نظر می رسد و گویا رویش آن با کندی و رخوت صورت گرفته است! اصولا انسان، جامعه، سیاست، علم و دانش، فرهنگ و... تنها با آینده زنده هستند و برای تحقق و رسیدن به آینده مطلوب تلاش می کنند. از اینجاست که می گوییم: نیاز شدید به «آینده پژوهی» از بسیاری دیگر از احتیاجات علمی بشر، قابل درک و توجیه است. دانش «آینده پژوهی» دانشی ژرف، فراگیر و سازنده است که هم پای اختیار و اراده انسان ها - تحت حاکمیت قاهر الهی- حرکت و آنها را به آینده متصل می کند و آنچه مطلوب است برای آنها به ارمغان می آورد.