سه، چهار ماه پیش وقتی شنیدم «سعدی افشار» در بستر بیماری به سر می برد، در مصاحبه ای گفتم که «نگذارید سعدی افشار بمیرد!»... اما کسی حرفم را جدی نگرفت و او حالادر میان ما نیست. او آخرین بازمانده سیاه بازهای این مملکت بود. نظیر او دیگر در این مرز و بوم نخواهد بود و با فوت او نسل این دسته از هنرمندان هم منقرض شد. دریغا که در مملکتی که چنین هنرمندان بزرگی پرورش یافته اند و مردم هنردوستی هم دارد، مسوولان هیچ توجهی به حال هنرمندان ندارند و آنها اغلب تنها و در کنج انزوا ذره ذره جانشان خاموش می شود. «سعدی افشار» بی نظیرترین سیاه باز دوران خود بود. جایگزینی هم نخواهد داشت. تخت حوضی هنر اصیل ایرانی ها بود که توسط همین آقای «سعدی افشار» به نسل امروز شناسانده شد و افسوس که هم اکنون با مرگ او این شاخه از هنرهای نمایشی برای آیندگان مهجور و ناشناخته خواهد ماند.