آمارها نشان می دهد تقریبا از هر10 سالمند 4 نفر به تنهایی زندگی می کنند و علاوه بر تنهایی، بیماری های مزمنی هم دارند. این نکته نشان دهنده آن است که خانواده چقدر در کاهش بیماری های مزمن نقش دارد. اعضای خانواده این پتانسیل را دارند که کمک قابل توجهی به سالمندان کنند و شرایط سلامتی آنها را بهبود بخشند. سالمندان کوله باری از تجربه هستند که بارها راهی را که قرار است ما برویم، آزمون و خطا کرده اند و می توانند به عنوان مشاوران امین ما را راهنمایی کنند. در گذشته سالمندان چراغ هر خانه ای بودند و نگهداری از آنها افتخاری برای فرزندان محسوب می شد. همان هایی که زمانی تصمیم های آنها برای ما و در زندگی ما نقش اساسی بازی می کرد و امروز اگر ما بخواهیم بدون تکریم آنها، برای آنها تصمیم هایی بگیریم که خود در آن نقشی نداشته باشند، در اصل استقلال آنها را زیر سوال برده ایم. در حالی که تشویق سالمندان به کسب استقلال کمک بزرگی به اطرافیان آنها هم خواهد بود. طبیعی است که هیچ کس نمی پذیرد در پیری حق انتخاب خود را از دست بدهد. تحقیقات روانشناسان هم نشان داده است که بسیاری از سالمندانی که در تنهایی به سر می برند، به افسردگی یا اضطراب های مزمن مبتلامی شوند. همراه شدن با سالمندان می تواند آنها را به ادامه زندگی امیدوار کند ضمن این که استفاده از تجربیات آنها موجب می شود تا آن ها همه آموخته هایی را که در طول سال ها فرا گرفته اند، در اختیار ما بگذارند. از یاد نبریم که سالمندی دوره ازکار افتادگی نیست و باید سالمندان را به عنوان منابع عظیم تجربه حفظ کرد.