قوانین اخلاقی به قوانین مناسب و صحیحی که برای یکسری از ارزش ها وضع می شوند اطلاق می شود ارزش این اصول به جامعه برمی گردد و از یک جامعه به جامعه دیگر متغیر بوده و طی زمان دستخوش دگرگونی است.

به منظور گزینش بهترین انتخاب در زمینه حفاظت و کارهای حرفه ای، داشتن قوانین اخلاقی ضروری است در قرن بیستم پیشرفت روش های حفاظتی و تجهیزات به همراه محدودیت های زمانی و مالی بوده، این بدان معنی است که باوجود در دسترس بودن موارد متعدد، تنها تعداد محدودی از آثار بررسی شده اند. در دهه های اخیر افزایش نیاز آگاهی از اصول اخلاقی به منظور بهترین تصمیم گیری های حفاظتی، احساس شده است.

در سال 1994میلادی اندیشمندان حوزه مرمت پیشنهاد دادند که قوانین اخلاقی باید به شکلی وضع شوند که حفاظت گران تازه کار نیز بتوانند از آن ها استفاده کنند. این امر به استادان خبره این امکان را می دهد که به شاگردانشان اعتماد داشته باشند و شاگردان قوانین را بدون نیاز به کنترل اجرا کنند. تنظیم این قوانین نیز بستگی به استادان دارد. بعضی از آن ها اجرای دقیق را به شاگردانشان می آموزند و بعضی دیگر قوانین را به عنوان یک راهنما معرفی می کنند.

در سال 1950میلادی حفاظت به اندازه کافی تخصصی شده بود که یک گروه از افراد متخصص که خود را حفاظت گران و مرمت گران می نامیدند، اولین سازمان حفاظت گران را تاسیس کردند. این سازمان IIC نامیده شد و تشکل های بعدی تحت نام UKICو AIC رشد کردند و از آن زمان حفاظت به عنوان حرفه ای تخصصی یا دوره های تخصصی در کنفرانس ها و ژورنال های خاص خود شناخته شد. در این قوانین تاکید شده مرمتگران باید برای نگهداری آثار فرهنگی به منظور استفاده نسل های آینده تلاش کنند. تاکید روی «نگهداری برای آینده» کاملا واضح است. قانون بر این مطلب تاکید دارد که حفاظت گران حرفه ای باید برای انتخاب روش ها و موادی که تاثیر تخریبی نداشته باشد، تلاش کنند.قوانین به وضوح بین حفاظت و مرمت تفاوت قائل شده و عبارتی که در زمینه کارهای مرمتی با جبران کمبود ها به کار رفته، معمولا در قوانین عملی بیان شده اند و ذکری از آن ها در قوانین اخلاقی به میان نیامده است.