گروه شوک: «رویم نمی شود پیش خانواده ام برگردم» این را می گوید و چمشانش خیس می شود، کوله پشتی کثیفش را روی دوشش می اندازد و آرام می گوید: «دلم برایشان تنگ شده» سرش را پائین می اندازد، با صدای ماشین هایی که با سرعت از شمال بزرگراه چمران به سمت جنوب حرکت می کنند خود را آرام می کند.

اینجا تهران است، شهری پر از دود و آلودگی، شهری پر از طراوت رویش و زیبایی، شهری پر از آدم هایی که لب هایشان می خندد و دل هایشان گرفته است، شهری پر از آدم هایی که نفس می کشند تا زنده بمانند. شهری پر از آدم هایی که دود افیون آن ها را خمار و نشئه می کند. شهری پر از آدم هایی که یک پک کوتاه به یک افیون آن ها را سرگردان خیابان ها کرده، اینجا همچنان تهران است؛ شهر رویاهای راست و دروغ!