شعر فارسی امروز دقیقا چه هست و چه نیست؟ چه بود و چه می شود؟ از دیدگاه عرصه عمومی، شعر معاصر بعد از نیما چه کرده؟ چه نکرده؟ این پرسش ها و پرسش هایی از این دست، طی این سال ها با چاپ و نشر هر دفتر شعری دامن گیر فکر می شود یا دیگر سوال اساسی اینکه چرا غالب شاعران هم عصر ما، شعر را به ماهو شعر می نویسند/ می سازند؟ یا بهتر بگوییم؛ چرا ما سال هاست کمتر شاعری اینجایی و اکنونی داشته ایم؛ شاعری چون «هولدرلین» که «هایدگر» معتقد بود او شاعری ست که در مقام «اکنون» می سراید؟ از هایدگر هم که جلوتر می آییم و از شعر آن عصر که می گذریم، می خوانیم و می یابیم که دیگر متن را لزوما «دال ها» نمی سازند. آن دال خودرایی که هم بسته استعاره و مدلول هرجایی اش سال هاست اتوریته اش را در شعر فارسی به رخ کشیده و سوال هایی از این دست که سعی شده است در ادامه برای آنها پاسخ هایی هرچند خرد پیدا شود.