مقدمه: در بخش پیشین (دیروز) به گونه ای خلاصه گفتیم که جامعه ایران در دوره دولت های نهم و دهم وارد نوعی تجربه بی ثباتی سیستماتیک شد و گفتیم که وقتی مردم در طولانی مدت در شرایط عدم اطمینان به سر ببرند، دیگر امکان کاربرد عقلانیت ابزاری برای آنان منتفی می شود. چون عقل ابزاری برای تحلیل و تصمیم نیاز به اطلاعات قابل اعتماد دارد و در محیط «عدم اطمینان» چنین اطلاعاتی وجود ندارد و بنابراین مردم – دست کم در تصمیمات بزرگ و سرنوشت ساز – به تصمیم گیری براساس عقلانیت معنایی می روند. همچنین گفتیم که در کاربرد عقلانیت معنایی، مردم به جای حساب گری و تحلیل های منطقی، به شهود و احساس معنایی اقدامات خود تکیه می