فروردین سال 1365در مقر شهید محمد منتظری، از مقرهای تیپ 44قمربنی هاشم(ع) در نزدیکی سوسنگرد بودیم. هواپیماهای جنگی دشمن برای حمله به عقبه جبهه ایران به پروازدرآمده بودند.وضعیت قرمز اعلام شد و تمام چراغ ها و روشنایی ها خاموش شد تا هواپیماهای دشمن نتوانند دید داشته باشند وجایی را بزنند.

مشغول غذاخوردن بودیم. غذا آبگوشت بود. آن را در یک سینی بزرگی ریخته بودیم و همگی دور آن نشسته بودیم و می خوردیم.

برق که قطع شد، شیطنت ها شروع شد.هرکس کاری می کرد ودر آن تاریکی سربه سردیگری می گذاشت. باهماهنگی قبلی قرار شد یکی از بچه ها از قسمت آقای خدادادی (بزرگترین عضو رزمندگان اعزامی از شهر طاقانک که در آن زمان حدود 27سال داشت) لقمه ای را بردارد اما او با لحن خاصی گفت: لطفا غواص اعزام نفرمایید، منطقه در دید کامل رادار قرار دارد. با این حرف او یک دفعه چادر از خنده بچه ها منفجر شد. این قدر فضا شاد شده بود که کسی به فکر حمله هوایی دشمن نبود.

علی اکبر رئیسی تدارکچی فرمانده گروهانمان روزی ما را جمع کرد که برایمان صحبت کند. معمولا این قبیل جلسات با عملیات آینده بی ارتباط نبود. در انتهای سخنرانی، گفتند«قبل از جاکن شدن ببینید چیزی کم و کسری نداشته باشید، جلوتر نمی توانیم تهیه کنیم». منظور او وسایل شخصی و رزمی و سلاح و مهمات و سایر تجهیزات بود. یکی، دو، سه نفر راجع به وسایلشان سوال هایی کردند و نشستند. از آن میان، پیرمردی برخاست، سید ابراهیم بود، کمک تدارکاتچی گروهان. گفت:

«آقا ما قابلمه خورش نداریم».