به دنبال وقوع چهارمین جنگ اعراب و اسراییل در سال 1973 تحریم نفتی کشورهای غربی از سوی اعراب منجر به شکل گیری طرح مهمی موسوم به پروژه استقلال از سوی ریچارد نیکسون رئیس جمهور وقت امریکا شد. هدف از طرح این پروژه، تلاش برای بهره برداری از منابع داخلی و در نتیجه دستیابی به استقلال در حوزه انرژی تا پایان دهه 1980 بود. اهمیت مساله انرژی سبب شد این طرح تاکنون در دستور کار همه دولت های امریکا از نیکسون تا اوباما قرار بگیرد.

با وجود این که پروژه استقلال برنامه ای مثبت و استراتژیک است، اما مورد انتقاد گروهی از کارشناسان حوزه اقتصاد قرار دارد. جان میشل در مقاله ای با عنوان واقعیت جدید در انرژی ایالات متحده امریکا در اندیشکده چتم هاوس می نویسد: منتقدان بر این باورند استقلال انرژی، شعار زیبایی است که به لحاظ عملی قابلیت اجرا ندارد. آنان استدلال می کنند که وابستگی متقابل و نه استقلال انرژی می تواند نظام حاکم بر بخش انرژی در امریکا را توضیح دهد، زیرا هر چقدر که ایالات متحده بتواند از منابع داخلی انرژی بهره برداری کند، به لحاظ مسائل زیرساختی، همچنان ناگزیر به واردات نفت دست کم از کانادا و مکزیک خواهد بود.

در مقابل دانیل یرگین مدیر موسسه تحقیقات انرژی ای.اچ.اس کمبریج در مقاله ای در روزنامه امریکایی نیویورک تایمز آورده است، براساس پیش بینی ها میزان تولید نفت سخت امریکا تا سال 2020 میلادی به بیش از 4 میلیون بشکه در روز خواهد رسید؛ امریکا در سال 2011 بیشترین میزان افزایش تولید را در میان کشورهای غیراوپکی به ثبت رساند.

یرگین در ادامه می نویسد: اگر چشم انداز گسترده تری از امریکای شمالی داشته باشیم، تغییر در میزان عرضه بسیار قابل توجه خواهد بود؛ براساس بررسی ها میزان بازده ماسه نفت های کانادا از سال 2003 میلادی سه برابر شده و اکنون میزان بازده ماسه نفت های کانادا به بیشتر از بازده نفتی لیبی پیش از آغاز جنگ داخلی در این کشور در سال 2011 میلادی رسیده است.

یرگین در ادامه می نویسد: شاید چند سال پیش موضوع استقلال نفتی امریکا بیشتر به شوخی شباهت داشت، اما اکنون به مساله ای جدی بدل شده است. تعیین دقیق میزان استقلال نفتی امریکا امکان پذیر نیست، چون تقاضا روندی کاهشی دارد و بازده روبه افزایش است، به طوری که می توان گفت امریکا در مسیر حرکت به سوی استقلال نفتی قرار گرفته است.