یک: در میان همه نوحه خوانی های پدرم «بهشتی ام، بهشتی ام، من حمزه خمینی ام» از همه زیباتر است. هنوز این نوار کاست را دارم. بابا اکبر «بهشتی ام، بهشتی ام» را همیشه وصل می کرد به «گلبرگ سرخ لاله ها» و آنقدر شهید بهشتی را دوست می داشت که هنگام اعزام به جبهه، وقتی همه از او خواستند نوحه بخواند، باز همین «حمزه خمینی» را خواند و دست آخر گفت: «در انقلاب اسلامی نمی شود از شهادت سخن گفت الااینکه یاد بهشتی و 72 تن به میان آید.» واقعا حق شهید بهشتی بود لقب زیبای سیدالشهدای انقلاب. سیدالشهدای مظلوم انقلاب که برابر آماج ناجوانمردی ها همیشه می گفت: «خوب است اجازه دهیم گاهی خدا از ما دفاع کند.» و خدا چه خوب