اعتدال یک اصل بنیادی ارسطویی در تفسیر پیدایش و تحول و نابودی پدیده هاست.ارسطو به عنوان یک متفکر واقعیت گرا، در جست وجوی مبانی عینی بود تا بتواند جهان و حوادث آن را تفسیر کند. ارسطو روش انتزاعی افلاطون را که تفسیر جهان براساس مفاهیم انتزاعی و فرضیات ذهنی بود، نمی پذیرفت. بلکه از روشی پیروی می کرد که آن را فوسیکوس می نامید؛ یعنی روشی مبنی بر واقعیت های جهان. او پیدایش پدیده ها را از عناصر چهارگانه براساس اعتدال، تفسیر می کرد به این معنا که اگر اجتماع عناصر و ترکیب و امتزاج آنها متعادل و متناسب باشد، به نسبت میزان این اعتدال و تناسب، موجوداتی پدید می آیند؛ از مرکبات جمادی گرفته تا نبات و حیوان.