نکته ای در ارتباط با «منطق موقعیت» کنونی که دولت اعتدال باید به آن توجه فراوانی مبذول دارد، ناظر به سیاست هایی است که احیانا برخی محافل افراطی به منظور ازکارانداختن و فلج کردن دولت اعتدال به کار خواهند بست. تجربه های تاریخی خواه در ایران و خواه در بسیاری دیگر از کشور ها این درس بزرگ را برای کنشگران سیاسی به یادگار گذاشته است که افراطیون از افراطی گری خود دست برنخواهند داشت و بسیاری از آنان حتی گاه از روی غفلت، از سر خیرخواهی می کوشند هرروز بحرانی برای دولت ایجاد کنند. (نمونه هایی از این دست را می توان در تاریخ معاصر کشورمان به عینه ذکر کرد.) دولت اعتدال دربرابر این رویکرد تخریبی باید از پشتوانه اصلی خود یعنی مردمی که با آرای پرشمار خویش آن را در عرصه قدرت تثبیت کردند، بهره گیرد و با شیوه ای حساب شده، در عین اطلاع رسانی دقیق به مردم و افشای طرح ها و نقشه های بحران آفرینان، در مسیر کاستن از التهاب ها و خنثی کردن بحران ها گام بردارد. البته این نکته حایزاهمیت است که دولت اعتدال باید کار اطلاع رسانی به حیطه عمومی را از همان روز نخست و به شیوه ای مستمر پی بگیرد. در کشور های پیشرفته که از نظم های سیاسی مستقر برخوردارند روسای جمهور یا نخست وزیران در فواصل زمانی معین و با تواتر بالابه گفت وگو با مردم در حیطه عمومی می پردازند و آنان را به عنوان شرکای اصلی در قدرت، در جریان تحولات پیش رو و طرح ها و برنامه های در دست انجام قرار می دهند.

این ارتباط نزدیک با مردم موجب می شود، افکارعمومی، خود را شریک دولت منتخب خویش بداند و به محض بروز کمترین دشواری در کار دولت، با شامه تیز سیاسی خود آن را درک کند و برای پشتیبانی از دولت و خنثی کردن بحران ها گام در میدان نهد. البته ابزار موثر و مکمل دیگری در این مسیر نیز باز همان ابزار «گفت وگو» است و در به کار گیری از آن در مدیریت بحران البته باید با خود بحران آفرینان نیز به گفت وگو نشست. نکته ای اساسی که نظریه پردازان گفت وگو بر آن تاکید می کنند آن است که هرجا باب گفت وگو بسته شود، زمینه برای اعمال خشونت مهیا می شود.

استاد دانشگاه