شاید چندان اغراق آمیز نباشد که داریوش مهرجویی را سردمدار ساخت فیلم های سینمایی براساس آثار ادبی دانست، او با دومین فیلمش «گاو» که براساس داستان عزاداران بیل نوشته غلامحسین ساعدی ساخته شد، نه تنها موج نو در سینمای ایران به وجود آورد بلکه نشان داد که هم ادبیات را خوب می شناسد هم سینما را و در عین حال دربرگردان واژگان به تصویر ملاحظات هر دو مقوله را در نظر می گیرد.مهرجویی در آثار بعدی اش همچون دایره مینا (براساس آشغالدونی غلامحسین ساعدی)، هامون (با نگاهی به هرتسوگ سائول بلو)، پری (براساس سه قصه از سالینجر) و... به این رویکرد ادامه داد و تقریبا در همه آثارش ردپای ادبیات را می توان دید.او در آخرین اثرش «چه خوبه که برگشتی» نیز نگاهی آزاد به داستان «چگونه ایوانوویچ با ایوان نیکیفورویچ دعوا کرد؟» دارد و تلاش کرده آن را به جامعه امروز ما پیوند بزند.