ورزشگاه سانتیاگو برنابئوی اسپانیا در زمره جذاب ترین ورزشگاه های پرظرفیت دنیا قرار دارد. این ورزشگاه از سال 1947 تا 1955 نوئوو استادیو چامارتین نام داشت، اما از 1955 به بعد به احترام رئیس سابق باشگاه سانتیاگو برنابئو نامیده شد. این ورزشگاه سال 1947 به مالکیت باشگاه رئال مادرید درآمد و از آن تاریخ تاکنون همچنان تحت مالکیت این باشگاه پرافتخار اسپانیایی قرار دارد. کلنگ این ورزشگاه سال 1944 به زمین زده شد و فقط سه سال زمان لازم بود تا تکمیل شود. لوئیس سولر آلمانی به عنوان آرشیتکت این ورزشگاه شناخته می شود.

سانتیاگو برنابئو که 85 هزار و 454 نفر ظرفیت دارد، در ابعادی به میزان 170 در 72 متر قرار گرفته است. این ورزشگاه میزبان چهار دوره لیگ قهرمانان باشگاه های اروپا در سال های 1957، 1969، 1980 و 2010 بوده است و همچنین فینال جام ملت های اروپا 1964 و جام جهانی 1982 در این ورزشگاه برگزار شده است.تغییر و تحولات اساسی در ورزشگاه سانتیاگو برنابئو از سال 2000 آغاز شد یعنی زمانی که فلورنتینو پرز به عنوان رئیس باشگاه رئال مادرید انتخاب شد. برنامه های کامل پرز برای ورزشگاه سانتیاگو برنابئو اینچنین بود:مدرن کردن ورزشگاه و افزایش کیفیت تسهیلات و در نتیجه به حداکثر رساندن درآمد ورزشگاه.وی 127 میلیون یورو بین سال های 2001 تا 2006 هزینه کرد که شامل توسعه قسمت شرقی ورزشگاه با اضافه کردن یک نمای سردر در خیابان فادر دامین و جایگاه های اختصاصی جدید، یک سکوی جدید در قسمت شرقی، یک جایگاه جدید برای خبرنگاران، یک سیستم صوتی جدید، یکپارچه سازی سیستم های گرمایشی جایگاه تماشاچیان، آسانسور مدرن با منظره ای زیبا به ورزشگاه، رستوران های جدید، پله برقی و ایجاد ساختمانی چندمنظوره در خیابان فادر دامین می شد. بر پایه توسعه قسمت شرقی جانبی و ایجاد گالری های جدید، گنجایش ورزشگاه سانتیاگو برنابئو به 80 هزار و 354 نفر رسید. سال 2007 میلادی هزارمین بازی در سانتیاگو برنابئو انجام شد.