درمورد سازمان مذاکرات هسته ای سه گزینه متصور است:

گزینه اول- مانند دوره قبل شورای امنیت پرونده هسته ای را راهبری کند.

این گزینه از نظر من مردود است، زیرا این مذاکرات از ماهیت سیاسی برخوردار است و امنیتی کردن آن به سود این پرونده نیست. کمااینکه حاکمیت نگاه امنیتی به این پرونده تاکنون در حل یا پیشبرد آن موثر واقع نشده است.

گزینه دوم- مذاکرات در چارچوب وزارت خارجه هدایت شود.

این گزینه امتیازات بی شماری دارد؛ وزارت خارجه یگانه دستگاه دیپلماسی ایران است که می تواند از این مذاکرات پشتیبانی کند. مهم ترین شخص در دستگاه دیپلماسی یعنی وزیر خارجه، اکنون دیپلمات برجسته ای است که می تواند نظارت دقیقی بر نحوه انجام این مذاکرات و روند پیشرفت پرونده هسته ای داشته باشد. این وزارتخانه می تواند با مذاکرات و دادوستدهای دیپلماتیک این پرونده را پیش ببرد.