در سال های خوش جوانی و در آن ایام که شعر و شعرخوانی لذت و معنای خاص خودش را داشت در ساعاتی که با استاد عزیزمان دکتر مظاهر مصفا در دانشکده ادبیات درس داشتیم دقیقا به خاطر دارم که اکثر شاگردان کلاس به خصوص صاحب این قلم هیچ وقت گذشت زمان را حس نمی کردیم چرا که استاد با کلامی شیرین و رویی گشاده به غیر از (عنوان درسی) که در کلاس قرار بود تدریس کنند که وقت چندانی هم نمی گرفت در حاشیه عنوان دروس آنچنان مطالب بکر و زیبا در حوزه شعر و ادب برای شاگردان خود بیان می کرد که همه آرزو داشتیم این ساعات هیچ وقت به پایان نرسد و استاد همچنان از حافظه قوی و پربار خود شعر و قطعه های ادبی و مثال های تاریخی را برایمان بازگو کند.