این عقیده که کمیابی منابع، قابلیت توسعه جهان را محدود می سازد تاریخچه ای طولانی دارد. در اواخر قرن هجدهم، مالتوس بر این باور بود که زمین محدود باعث محدودیت تولید محصولات کشاورزی و مواد غذایی و طبعا باعث محدودیت در تعداد ساکنان کره خاکی خواهد شد. اکنون 200 سال پس از مالتوس، زمین ما، مسکن جمعیتی 7 برابر زمان مالتوس است (UNDP، 2011، p. 15).

رشد سریع جمعیت و پیشرفت اختراعات و اکتشافات، خواسته های جدیدی را در جامعه به وجود می آورد و کمیابی را توجیه می کند (قنادان، 1389، ص. 5). بشریت با سابقه طولانی زندگی در این کره خاکی، آموخته است که چگونه از منابع محدود برای پاسخگویی به نیازهای نامحدود خود بهره ببرد. مهم ترین ماموریت علم اقتصاد نیز، پرداختن به مطالعه تخصیص منابع محدود به نیازهای نامحدود است.