از صبح که از خواب بیدار شده ام، تمام مدت در ذهنم دارم کلنجار می روم که چطور به سین، همسفر جدید بگویم که باید فردا استانبول را به سمت تهران ترک کنم. گفتنش هردویمان را پکر می کند. برایش توضیح می دهم که برنامه سفر از لندن تا تهران بوده و حالادیگر موقع رسیدن به تهران است. این چیزی که میان مان شکل گرفته اما، انگار فضای میان مان را کشسانی کرده و حالادورشدن از هم را تا حدی سخت کرده است. کمی به فکر فرو می رود و بعد چهره اش باز می شود و می گوید که او هم با من به ایران می آید. گل از گلم می شکفد که حالاماجراجویی مان را به داخل مرزهای ایران هم خواهیم کشاند. با این فکر به دنبال بلیت هایمان راهی محله آکسارای