وقتی در انتهای نمایش «ترانه های قدیمی»، تماشاگران همراه با خواننده و همه بازیگرانش که برای رورانس بر صحنه آمده اند ترانه «بهار دل نشین» را می خوانند، این همسرایی تاکید موکدی می شود بر مضمون اصلی نمایش تازه محمد رحمانیان: نوستالژی. این جان مایه نمایشی است متکی بر خاطره جمعی یک ملت از ترانه های محبوب و مورد علاقه شان که گاهی بدون آنکه یادشان باشد آهنگساز و ترانه سرا و حتی خواننده شان کیست، آنها را بعضی وقت ها ناخودآگاه زمزمه می کنند. حال و درونشان را به روایت این ترانه ها ترجمه و بازگو می کنند؛ اگر نه برای کسی، گاهی حتی برای خودشان، همچون واگویه های تنهایی. در سرخوشی یا اندوه و اغلب – به تعبیر