نشست عمومی سازمان ملل در جریان است که در این باره باید به دستاوردهای سفر دکتر روحانی و مذاکره احتمالی ایشان با اوباما به چند نکته اساسی اشاره کنم؛ اول اینکه نباید درباره این سفر اغراق کرد چون هیچ مصالحه ژئوپلیتیک و غیرشرافتمندانه ای نه ممکن و نه به صلاح کشور است. اگر قرار باشد در مذاکره با آمریکا، ایران مساله غنی سازی را به تعلیق درآورد، به مصلحت نخواهد بود. البته من این را برای دیپلمات ها نمی گویم، چون آنها کار خود را کاملابلد هستند. مخاطب من مردم هستند که هر توافق بی اعتنا به این اصل، مردود و مضر است. از طرف دیگر حتی اگر آنها اصل غنی سازی را قبول کنند مذاکره بین دو کشور یک شبه اتفاق نمی افتد و نیاز به زمان بیشتری دارد. به اعتقاد من گروه 1+5 یعنی آمریکا و منافع آنها و آمریکا در خاورمیانه با ایران بر سر منافعش رقابت دارد؛ بنابراین در بعضی جاها مصالحه، عملیاتی و شدنی نیست یا نیاز به مذاکره طولانی و نفس گیر دارد. دوم اینکه بر فرض مثال مصالحه و رفاقت بین این دو کشور صورت گیرد. نتیجه این مذاکره گشایش در افق اقتصادی، سیاسی ایران نیست. مشکلات اقتصادی ایران ناشی از تحریم ها نیست یا اینکه تحریم ها آنقدر در سرنوشت ایران دخیل نیستند که با رفع آنها تمام مشکلات ایران حل شود. باید بگویم در هشت سال گذشته سوءمدیریت های تعمدی و غیرتعمدی و روش حکومتداری غلط دولت چنین مشکلاتی را موجب شده است. به طوری که در عمل دیدیم دولت روحانی مشکلات دارویی را در 50 روز و حتی زودتر از انتظار حل کرد. سوم اینکه آمریکا متحدان استراتژیک مهمی در عرصه بین المللی دارد که مشکلات بیشتری از ایران دارند. اگر قرار بود که عصای سحرآمیز آمریکا مشکلی را حلی کند برای متحدان استراتژیک خود باید این کار را می کرد. چرا مسایل و مشکلات هم پیمانان خود مانند مصر، امارات و حتی خودش را نمی تواند حل کند؟ بنابراین، هرگونه تصور غیرواقعی از مصالحه، غیرمنطقی و عجولانه است و خام اندیشی ای بیش نیست. مشکل ایران باید از طریق تدابیر داخلی حل شود. یعنی مرکز تحولات ایران در داخل کشور و نه خارج از کشور است.